Première januari 2000 bij Het Filiaal

De jeugdboekenauteur Sjoerd Kuyper schreef in zijn boek Een koffer vol verhalen een sprookjesachtig verhaal: De wensen van Gaius. Met toestemming van Sjoerd ging ik met zijn verhaal aan de haal. Het werd de voorstelling Hol land.

Een sprookje over het ontstaan van de Lage Landen. Een man in het Oosten, Caio, zoekt zijn geluk in het Westen. Welgemoed gaat hij op pad, zijn zak vol amandelpitten. In plaats van vruchtbare grond, vindt hij slechts de zee. In een twinkeling op de golven meent hij een vis te ontdekken. Het blijkt een glazen man. Met behulp van de glazen man verwerft hij een lapje grond en hij mag drie wensen doen.
Caio bewerkt zijn akkers en bouwt aan zijn toekomst. De groeiende welvaart van zijn land trekt een stroom bezoekers en daarmee beginnen de problemen. Want Caio, koning Caio inmiddels, houdt zijn rijkdommen liever voor zichzelf.

Regie                  Monique Corvers
Tekst                   Patricia Kuiper
Spel en zang       Ramses Graus, Pieter van der Sman
Muziek                Gabor Tarjan, Sandip Bhattacharya
Vormgeving        Judith van den Berg

 

proloog
Caio			Als mijn moeder hier was
			Als mijn bron hier was
			Als de wind niet alle geuren weg blies
			Als mijn ezel hier nog was
			Als de grond niet drassig was
			Als ik niet bang was voor géén bericht
			Als het papier niet stroef was
			Als mijn pen niet te krassig was
			Als mijn hart niet huiverig was
			Als de bloemen hier eens wisten
			Als de wegen samenkwamen en niet kruisten
			Als wolken spreken konden
			Als de regen warm was
			Dan was ik hier gelukkig.
			Dan sleepte ik stenen
			Dan dansten mijn tenen
			Dan hief zich mijn hoofd
			Dan riep ik Tarlan!
eerste bedrij scène 1
verteller 1			De aarde in zijn land was verschroeid en ver­schraald,
			overal was moor­d, ner­gens was nog een gramme­tje troo­st.
Caio			Ik nam mijn dorsvlegel mee, het wind­kleed van mijn
			moe­der en de zil­ve­ren hamer van mijn gestor­ven vader.
			O ja… en ook nog een pen en pa­pier.
			Want ik wilde naar huis schrij­ven hoe het mij verging.
Verteller 1			Zijn toekomst was ver te zoeken.
			Om hem heen was niets dan vreemde grond.
Caio			Alles is mist waar ik ook kijk, waar ik ook loop.
Verteller 1			Hij was zijn vuur kwijt.
Caio			Ik heb al dagen lang geen woord ge­zegd.
			Ik ken alleen nog de taal van mijn benen.
			Weken achtereen heb ik gelopen.
			Ik heb geen poot meer om op te staan.
			Komt er dan nooit een eind aan het oos­ten?